Հայկ Ավետյան
Վերջերս դիտում էի մի տեսանյութ, որում մեր համաքաղաքացիներն արտահայտում
էին իրենց երաժշտական հակումներն ու ճաշակը, և, պետք է նշեմ, որ դրականորեն զարմացած
եմ: իրոք, նույնիսկ փողոցով զբոսնելիս ակնհայտ է երիտասարդության <<երտասարդացումը>>` տիրող կարծրատիպերի վերացումը: Սակայն այդ խավը
ժողովրդի մի փոքր մասն է միայն:
ՈՒնկնդիրներից անցում կատարենք
երգիչ-երգչուհիներին, ինչ են մատուցում նրանք, հասկանալու համար համացանցում փնտրեք
Armenian pop, դուք իհարկե չեք գտնի հասցեագրված արտահայտությունը, փոխարենը թուրքաադրբեջանական
մուղամն ու կլկլոցն ապահովված են: Այստեղ,
սակայն, գործում է ՀՀ ընտրությունների համակարգը` մեղավոր է կաշառք վերցնողը (ունկնդիրը),
և ոչ թե կաշառատուն (երգիչը)` վերջինս ոմանց հաշվին իր գրպանն է լցնում:
Պատմական փոքրիկ
ակնարկ. յոթ դար պետականության բացակայության պայմաններում բացի եկեղեցուց ազգապահպան
մեծ գործառույթ է ունեցել մշակույթը, մասնավորապես երաժշտությունը, չէ որ ազատագրական
պայքարում հենց ազգային-ազատագրական երգերն են բարձրացրել հայ զինյալի մարտականությունը,
ոգևորել նրան:
Իսկ հիմա, ինչ է կատարվում հիմա: մեր շրջապատում ամենուր
հնչում է մեր ոխերիմ թշնամիների երգ-երաժշտությունը: Հասկանալի է` ճաշակին ընկեր չկա,
սակայն մյուս կողմից, ենթադրենք, մի եվրոպացի կովկասագետ այցելում է Հայաստան` ուսումնասիրելու
տիրող իրավիճակը, բնականաբար նա տեսնում է ադրբեջանաթուրքական մուղամը: Ինչ է ստացվում`
մենք ինքներս փաստում ենք ադրբեջանաթուրքական այն պնդումը, թե հայերն ամեն բան իրենցից
են խլել: Մշակութային կատարյալ ցեղասպանություն : Հետևաբար, ոչ միայն խոսելուց
և արտահայտվելուց առաջ է պետք մտածել, այլև` լսելուց և ունկնդրելուց:
No comments:
Post a Comment